When you hold me, I’m alive (Luke Hemmings Fanfiction)

3.  Próbowała, ale wciąż była za słaba. 

   Weszła do klasy jako ostatnia, więc zwinnie zamknęła za sobą drzwi i zajęła swoje miejsce. Lekcje rysunku były jej ulubionymi. Cała sala była obwieszona różnymi szkicami uczniów tej właśnie szkoły. Można była zobaczyć arcydzieła wykonane z taką precyzją, że Diana nie potrafiła określić czy są to prawdziwe rysunki czy może jednak zdjęcia. W klasie było przytulnie i cicho. Na te zajęcia uczęszczała niewielka część jej całej klasy - reszta uczniów udała się na lekcję angielskiego. 

   Szkoła do której uczęszczała Diana oczywiście zajmowała się rozwijaniem w młodzieży talentu, ale także zapewniała im normalne lekcje, tak jak w innych szkołach. Kładziono duży nacisk na zachowanie uczniów. Ich strój musiał być nienaganny (uczniowie nosili mundurki, wszystkie identyczne), jak i również maniery, a gdy zdarzało się, że maniery któregoś z nastolatków nie były odpowiednie, zamiast na zajęcia z rysunku szedł na naukę prawidłowego zachowania. 

   Diana wyciągnęła swój szkicownik, lecz tego dnia była niezwykle nieskoncentrowana. Wciąż myślała o Luke'u, o cieple jakie biło od niego, o jego uśmiechu czy sposobie w jaki na nią patrzył. W pewnym momencie tamtego wieczoru zaczęła się zastanawiać czy to jest dobre. Czy właśnie tak powinien wyglądać ich związek. Ona porzuciła go, wyjechała i zostawiła ze złamanym sercem, a on jak naiwne dziecko pojechał za nią, by odnaleźć miłość swojego życia. Brzmi jak banalny wątek z taniego romansu. A jednak... Diana nie śniła, ani nie grała w filmie. Wszystkie zdarzenia były dla niej zbyt prawdziwe, by były iluzją. Była szczęśliwa i sama nie znała powodu. Czy był nim Luke, czy może to, że spełnia swoje marzenia ucząc się w akademii... Nie wiedziała i nie chciała wiedzieć, ale chciała wciąż się tak czuć. 

- Otwórzcie swoje zeszyty i weźcie do ręki ołówki - oznajmiła siwiejąca już nauczycielka, głosem cichym i spokojnym jakby mówiła do dzieci. Wszyscy uczniowie wykonali jej polecenie, więc i Diana to zrobiła. Otworzyła szkicownik na stronie, na której ostatnio skończyła rysować. Spojrzała na rysunek i uśmiechnęła się szeroko. Nie umknęło to uwadze jej przyjaciółki, która gorączkowo zaczęła wypytywać o powód jej zadowolenia. Diana tylko machnęła lekceważąco ręką i znowu spojrzała na obrazek. 

   Zajmował on całą stronę w jej zeszycie. Przedstawiał chłopca z gitarą, który grał dla ślicznej rudej dziewczynki. Postacie były podpisane ich imionami, a na samym dole obrazka widniał napis "Nie złość się" 

***

   Diana usiadła na wskazanym krześle i przełknęła ciężko ślinę. Sterylne, białe pomieszczenie wypełnione różnymi plakatami, zdjęciami i wskazówkami. Na biurku przed nią stał pojemnik z kilkoma długopisami, sterta papierów i mała drukarka. Za biurkiem było duże okno na miasto, po jego lewej stronie biały fotel, a po prawej szafka zamknięta na klucz. Za każdym razem, gdy Diana tu przychodziła czuła się nieswojo. Sam wystrój i wygląd pomieszczenia ją przerażał, tak jakby była w psychiatryku, a wszyscy ludzie dookoła uważali ją za wariatkę. Wciąż bawiła się bransoletką, co najwidoczniej zdradziło jej zdenerwowanie. 

- Rozluźnij się. Nie jesteś tutaj pierwszy raz - oznajmił przystojny mężczyzna siedzący przy biurku. Wyciągnął z szuflady kilka kartek i zaczął je przeglądać zupełnie zapominając o obecności Diany. W końcu jednak przerwał nieprzyjemną ciszę: 

- Astma - powiedział spokojnie i spojrzał na kolejną kartkę - Chyba wiesz, że jest coraz gorzej? Muszę przepisać Ci kilka innych leków. I będziesz zmuszona odwiedzać mnie częściej - mężczyzna spojrzał jej w oczy jakby czekał na jej reakcję. Diana spuściła wzrok na palce. 

- Nie chcę... - przyznała, a jej głos był niewiele głośniejszy od szeptu. 

- Diana, to jest konieczne. Jeżeli nie chcesz się udu... - zaczął znowu lekarz, lecz Diana szybko przerwała mu w połowie zdania. 

- A kto powiedział, że chcę oddychać? - syknęła zdenerwowana. Była zła, czuła jak robi jej się coraz goręcej. Ten temat był dla niej po prostu nietykalny. Nienawidziła rozmawiać o tej swojej ułomności i pragnęła by wszyscy zapomnieli o jej chorobie. By nikt już nie musiał się nad nią litować i jej współczuć, gdy zaczynały się duszności. 

- Masz jakieś marzenia? - zapytał nagle lekarz, a Diana rozchyliła lekko usta zdziwiona. Przyglądała się przez chwilę mężczyźnie i odpowiedziała.

- Mam. 

- To dla tych marzeń warto oddychać. Nie chciałabyś kiedyś poczuć tego spełnienia i satysfakcji, gdy spełniłabyś swoje marzenia? Gdy mogłabyś powiedzieć "Zrobiłam to i jestem szczęśliwa". Wiesz jak długo pracowałem na to by być lekarzem? - zapytał, a Diana tylko pokiwała przecząco głową - Przez kilkanaście lat. I spójrz tylko... Mam swój gabinet, mogę pomagać ludziom i przede wszystkim jestem z siebie zadowolony. 

   Te słowa w jakiś sposób dotknęły Dianę. I zmotywowały ją. Zawsze chciała tworzyć niezwykłe dzieła sztuki. Już dostała się do najlepszej akademii w kraju, nie mogła się teraz poddać. Pomyślała teraz o Luke'u jak on by przeżył jej odejście. Już raz musiał przez to przechodzić, nie pozwoliłaby mu tak cierpieć po raz drugi. 

***

- Halo? - powiedział przykładając telefon do ucha. 

- Cześć Luke - usłyszał cichy głos dziewczyny. 

- Coś się stało? Dlaczego dzwonisz? - zapytał od razu, jakby przeczuwał, że ma mu coś ważnego do powiedzenia. 

- Nie, nie... - urwała i zapadła chwilowa cisza - Mógłbyś do mnie przyjść? Nie chcę być sama... - przyznała jeszcze ciszej. 

   Przez chwilę Luke zastanawiał się czy dziewczyna mówi prawdę. Coś w jej głosie nie pozwalało mu uwierzyć w jej słowa. Zastanawiał się przez chwilę czy naprawdę chce wiedzieć co się wydarzyło, lecz postanowił nie naciskać. 

- Zaraz będę.